Waarom Marokko net op tijd kwam
Ik vraag me soms af hoe ik het doe: altijd alles willen. En wel nu, direct, stante pede en alles tegelijk. Het gaat met vlagen. Maar àls zo’n vlaag er is, heb ik het zwaar te pakken. Een paar jaar geleden wilden we een tweede kindje. En dus ook een groter huis. Liefst een oud huis dat we zouden verbouwen (ah ja, want dat is toch véél idyllischer!) Ik wilde ook tijd voor mezelf en als het effe kon ook een leuk sociaal leven. Ludovic wilde zo wat hetzelfde. Er zijn voor zijn gezin, veel engagement tonen op het werk en dat huis, ja daar had ook hij véél grootse plannen voor. Propvol zaten onze dagen! Onze vierjarige zoon zorgde er dan weer voor dat we ons écht nooit zouden vervelen.
Dus we kochten dat huis, gingen naar Thailand/Cambodja/Dubai, verwachtten een tweede kind, braken dat huis af (ah ja, een oud huis…), gingen skiën, kregen ons tweede kind, ruzieden over carrièreplanning en ploeterden verder in dat huis. Dat huis!!?! Een voorgevel en een oude trap, was wat wij “ons huis” noemden. Iedereen zag het van ver aankomen, maar wij niet: het was te veel! Toen Elodie ongeveer 4 maanden was en ik bijna weer aan het werk moest, moesten we het toegeven aan onszelf: dit ging op deze manier niet lukken. We hadden nood aan rust in ons hoofd, rust in ons leven. We boekten vier tickets naar de zon om ons te bezinnen. Om een week lang niks te doen en alles te mogen. Om alleen maar met elkaar en vooral met de kinderen bezig te zijn. Om vanaf dan voorbereid te zijn op het dagelijkse leven met vier.
De bestemming
Het was november 2015. Een klein vissersdorpje in Marokko, met een prachtige kustlijn aan de Atlantische oceaan, begon aan de uitbreiding van zijn toeristische aanbod. Het maakte deel uit van Marokko’s toeristische strategie en viel onder het project “Vision 2020”. Het was toen een buitenkans. Het project stond in zijn kinderschoenen. Taghazout Bay. Wij hoopten alvast dat we de rust hier zouden terugvinden.
De vliegreis
Reizen vanuit Düsseldorf (Weeze) was spotgoedkoop. Eigenlijk waren we oorspronkelijk op zoek naar goedkope vluchten naar zonzekere bestemmingen. Zo kwamen we bij Agadir uit en dat vonden we prima. Marokko was voor ons onbekend terrein, we lieten ons graag verrassen. We vlogen met Ryanair en dat is ons goed bevallen: we betaalden twee keer niks, het vliegtuig was op tijd, de plaatsen in het vliegtuig waren proper en vooral: we hadden de braafste kindjes ter wereld bij! Elodie kreeg tijdens het opstijgen borstvoeding en viel dus nadien heerlijk in slaap op mijn schoot en Bas was blij dat de Ipad-tijd onbeperkt was op het vliegtuig. We voorzagen ook enkele kleine speelgoedjes die hij op voorhand nog niet had gezien, dus voor hem was het alsof de Sint op het vliegtuig woonde. Niemand zeurde (behalve papa af en toe, haha) en de vier uur durende vlucht verliep zonder kleerscheuren. Joepie! De eerste horde hadden we genomen.
Hyatt Place Taghazout Bay
Een taxi bracht ons snel naar het hotel. Marokkaanse arbeiders werkten ijverig verder aan de nog niet volledig afgewerkte oprijlaan. Een lànge oprijlaan. Het hotel ligt bovenop een heuvel. Dit garandeert niet alleen een pràchtig uitzicht over de Atlantische oceaan, maar ook een tergend lange beklimming. Een tripje naar het strand wordt daardoor een hele opgave. Maar Hyatt, voorzienend als altijd, zorgt voor een shuttlebusje tot aan de baai. Handig!
Wij, snel ingecheckt, trokken in zeven haasten onze vakantiekleren aan en begaven ons vliegensvlug naar beneden. Als je de lobby buitengaat, overvalt je een vakantiegevoel waaraan je niet kan weerstaan. Het was dan ook nog eens super rustig in het hotel! Score!
We hebben hier een week lang genoten van het zalig niets doen. De hectiek van in België hadden we daar ook achtergelaten. We leefden op het tempo van de kinderen. Bas kon naar hartenlust zwemmen, want er was een afgebakende zone die niet te diep was. Elodie sliep in de koets of lag heerlijk rustig te spelen op de ligstoelen. Als ze honger had, ging ik naar de kamer (want ze kreeg nog borstvoeding) en ik kwam weer terug als we daar zin in hadden. Ludovic slaagde erin om opnieuw het kind in zichzelf naar boven te brengen.
’s Nachts was het soms minder leuk. Bas had in die periode vaak last van een soort angstaanvallen. Hij werd dan vaak volledig overstuur wakker en kon niet stoppen met hysterisch te wenen. Daar ben je dan als mama of papa eventjes niet goed van, natuurlijk. De enige manier om hem nar een kwartier ofzo te doen stoppen was effe heel kordaat zijn. Niet leuk. Het gekke was dat hij zich daar de volgende ochtend nooit iets van herinnerde. Dat, samen met de nachtvoedingen vaan een baby, zorgde er wel voor dat mama ’s morgens vaak niet uitgeslapen was. En ik moet toegeven dat ik af en toe af te rekenen heb met een serieus ochtendhumeur. Gelukkig hebben ze in Marokko goeie koffie!
Do or don’t?
Definitely do! Tenminste, als je gaat voor een relaxvakantie zoals wij. In de periode dat wij er waren was er behalve zon, zee en strand nog niet veel te beleven voor gezinnen met kinderen. Natuurlijk kan de “Vision 2020” al veel veranderd hebben. Als je zou gaan, laat ons dan zeker weten wat jullie ervan vonden en in hoeverre alles is uitgebreid. We zijn wel benieuwd, want het is een prachtige streek, toen op toeristisch vlak vooral geliefd bij surfers. Surfen zijn straks ook nog mee op die golf van verandering? ;-)
We waren vooral blij dat we even konden vluchten. Weg van alles om tot onszelf te komen. Eens thuis, viel alles weer snel in zijn oude plooi, maar je hebt opnieuw energie om daarmee om te gaan. Wat we gehad hebben, nemen ze ons niet meer af, zeggen we soms al lachend. Misschien zit in die gekke uitspraken stiekem toch een bron van waarheid? Oordeel vooral zelf aan de hand van de sfeerbeelden in onderstaand filmpje!