Staycation met kinderen: Kamperen op de Maas

Het was een prachtig lenteweekend eind mei toen onze reiskriebels zo de kop opstaken, dat we ons er ergens van moesten bevrijden. De zomer lonkte, maar de kinderen hadden nog wel enkele weken school in het vooruitzicht. Toen het plots echt begon te jeuken, viel, als bij wonder, de verlossende mail in onze inbox. RivierPark Maasvallei zegt u? Nooit geweest. Interesse? Euhm… Ja!! En dus zaten we na een warme schooldag allen in de auto richting Maasvallei. De Nederlandse kant van de grensstroom hadden we een tijdje geleden al bezocht. Wij bleven lekker op Belgisch grondgebied deze keer. Benieuwd of dat ons evenzeer kon bekoren.

Kampeer eens op een vlot

Dus wij op weg richting Limburg, slaapzakken in de koffer. We zouden gaan kamperen. Het beloofde een prachtige nacht te worden. Zo één met een heldere sterrenhemel en nog net warm genoeg om onder een dekentje buiten te blijven zitten. Onze romantische zielen die we af en toe even naar boven laten komen keken uit naar lange, nachtelijke gesprekken terwijl de kinderen zachtjes zouden ronken in de tent.
Toen we aankwamen bij De Wissen in Dilsen Stokkem, werden we na een korte instructie over de accommodatie onmiddellijk naar het water begeleid. Kamperen, dat deden wij deze keer op een vlot. En dat vlot? Dat lag midden op het water, een tiental minuten roeien. We maakten goede afspraken: mama moeit zich niet. Mocht niet, hoewel ik het zo vaak beter weet. Bas nam het heft –in de vorm van een roeispaan- in handen en begon enthousiast te peddelen. Gelukkig fungeerde papa als assistent-kapitein, kwestie van toch voor zonsondergang de bestemming te bereiken.
Dat kampeervlot was meer dan fantastisch. Het had niks. Gewoon een paar zeilen op een vlot gespannen, enkele stoelen voor het vlotterras en zes kampeermatjes. Gelukkig hadden we bij het inchecken een rescue-kit meegekregen. Een soort van overlevingskit zeg maar. De inhoud bestond uit een wc-emmer (jaja, no questions), een kampeervuurtje op gas, pasta, een bokaal tomatensaus, verlichting en een bidon proper water. Voor de ervaren kampeerder al erg uitgebreid. Wij wisten niet goed waar te beginnen, gelukkig hadden we wel onze eigen kookpotten mee! De kinderen en wijzelf klauterden de kano uit, zetten onze overlevingskit op het droge en begonnen enthousiast te organiseren. Wie slaapt op de rode matras, wie op de groene? Wie heeft de lucifers gezien? Gelukkig waren de kinderen voorzichtig genoeg om van de rand van het vlot weg te blijven. We hebben er nooit moeten bij stilstaan dat ze wel eens in het water zouden kunnen tuimelen. Idyllische locatie, check! Eens de kinderen na het eten in hun slaapzak kropen, luisterden wij naar de geluiden van de natuur. Zo’n kikkergezang, da’s lang zo slecht nog niet. Toen een zwanengezin rustig voorbij dobberde, konden we ons jachtig leven voor heel even vergeten. En we keken naar de sterren en we roken de natuur. Onze nacht op het kampeervlot was perfect. Aan de uitbaters: wouldn’t change a thing.
Opmerking: veel mensen vroegen ons of we veel last hadden van muggen, zo op het water. Eerlijk waar, we hebben er niet één gevoeld. Ik weet niet of dat in de echte zomermaanden ook zo is, maar wij hebben onze muggenspray alvast niet nodig gehad. Ander rondvliegend gedierte is er wel. En veel. Maar dat is charmant naar het schijnt.
Ontbijt kregen wij de volgende ochtend in het Maascentrum. Wel weer even 10 minuten heen en 10 minuten terug varen, maar hey, met een matrozenzoon op ons vlot, was er alvast geen ruzie over wie die tocht zou aanvangen. Mannen op ontbijtjacht, vrouwen in hun stoeltje op het vlot. Koffie zetten moest voor één keer niet. Alles werd voorzien! Wiehoew. En we ontwaakten rustig, samen met de opkomende zon, terwijl er nog een mistdeken over het water lag.

Picknick na de stroomversnelling

Daar zijn we weer met onze picknickverslaving! Hoe we ons weekend graag wilden indelen werd er op voorhand gevraagd. Picknickje aan de rand van de rivier op een plek dat alleen via het water te bereiken valt en dus zonder pottenkijkers behalve dan een verdwaalde vis die angstig op zoek is naar zijn school nog voor je hem onder je voetzool plet? En of ons dat iets zei! We reden richting Maasmechelen en parkeerden de auto aan de rand van het water. Daar heeft de uitbater van Kajak Maasland zijn mobiel kantoor neergeplant. Van daaruit regelt hij zijn kajakzaken. De picknick was mooi ter plekke geleverd. We trokken onze flatterende reddingsvesten aan (veiligheid boven alles!) en namen plaats in onze boot. Nog voor we te water waren, kantelde een overijverige kanomedewerker (die jobstudenten) ons vaartuig en alles wat erin zat (inclusief onszelf) zover dat we kapseisden. Plezant zene. Hoera voor de waterdichte ton waar we ons elektronisch gerief in hadden gestoken. Minder hoera voor onze tot voor kort droge kleren en schoenen, droge handdoeken en… dé picknickmand. Gelukkig was de snelle reactie van onze papa, held in elke situatie, goed voor de reddingsactie van de belegde broodjes. We deden snel een tweede poging terwijl het hoofd van de jobstudent even rood was aangelopen als onze reddingsvesten. “ ’t Is niks”, zeiden we snel, “dat kan iedereen overkomen”, terwijl we het water uit onze schoenen lieten lopen en onze in Maaswater gedrenkte handdoeken lieten drogen in de zon. Maar niks dat ons plezier kon vergallen en dus gingen we op weg. Steeds links aanhouden riep de kajakmeneer ons nog toe. Ook niet juist merkten we later op toen we vastliepen op de ondiepe kant van de rivier. De tip? In het midden van de rivier blijven varen en als je een splitsing ziet, op tijd de juiste baan zoeken. Zo dat willen we toch graag even meegeven. ’t Zal zijn dat we de Limburgse tongval nog niet 100% meester waren. We hadden nochtans flink geoefend. De tocht was goed doenbaar met een driejarige aan boord. Al heeft zij natuurlijk niet mee gepeddeld. De kleine stroomversnellingen hier en daar waren net niet te spannend voor haar. We zongen liedjes onderweg en wezen haar op de koeien die zich her en der naar het water hadden begeven voor wat afkoeling.
De kanotocht loopt over een negental kilometer en dat is stroomafwaarts na een uur of twee, al hangt het af van je ervaring en wilskracht ;-) Onze picknick hielden we, zoals ons was beloofd op een fantastische plek, aan de rand van de rivier. Een half uurtje genieten van de rust, daar hadden we wel tijd voor. Eens aangekomen staat er een busje klaar dat je weer naar het vertrekpunt brengt. Goed geregeld hier!

Oud-Rekem

Het was mooi geweest. Veel gelachen met flauwe moppen, liedjes gezongen met Elodie tijdens het kanovaren, Anna en de zomer-slaapwelverhaaltje op een vlot en opstaan met de zon in de ogen en op het gelaat. Voor we huiswaarts reden, wilden we toch nog even een kijkje gaan nemen in Rekem, het mooiste dorp van Vlaanderen. Geen subjectieve, door onze fantastische ervaring gevormde mening, hoor. Oud-Rekem werd tien jaar geleden door de vrt-kijkers verkozen tot mooiste dorp. Pittoresk centrum, gezellige cafés en lachende inwoners. Kan niet missen! Mochten we onze kinders de voorbije dagen niet zozeer hebben uitgeput, we waren misschien iets langer gebleven. Maar na een korte wandeling naar het dorpscentrum en een drankje in Den Yperman in het centrum waarbij het duidelijk werd dat ze écht wel heel moe waren, reden we stilletjes naar huis. Het was mooi geweest.

Bekijk deze avonturen in onderstaande video!